Irritaties, wie maakt ze niet mee? Soms wil ik echt het liefst onder een tegel op de grond verdwijnen. Of ken je dat? 'Sometimes, people just need a high-five... In the face.... With a chair.' Dat is er één die ook veel te vaak in mij op komt. Dit artikel zal dan ook gaan over irritaties, in verhaalvorm (natuurlijk wel overdreven). Dit keer het gevreesde onderwerp 'Schoenen kopen met de halve familie'. Enjoy!
Met takkeweer stap ik de auto in. 'Schoenen kopen' noemen ze dat. Normaal vind ik dat hartstikke leuk, maar ik heb gewoon even nergens zin in. Waarom? Geen idee.
Rijdend naar Verweggistan probeer ik me de beste manier in te denken om in een zwart gat te verdwijnen. Ik word verstoord uit mijn gedachten als mijn zusje op de achtergrond luid blaft: "Mammmmm, zijn we er al?" Ugh, daar irriteer ik me altijd zo aan. Maar het kan nog erger, 'het' gaat tegen mij praten. "Weet je waar ik aan denk als ik 'zwanen' hoor? Het enige wat ik denk is: "Oh nee, het is weer tijd hoor, ze gaat onzin uitkramen". "Nou..." antwoord ik met een emotieloze uitdrukking op mijn gezicht. "Dan denk ik aan boer zoekt vrouw en dan denk ik daarna aan GTST". Oh my god, kom en red me. Is het al tijd dat iemand me komt vertellen dat mijn zwarte gat klaar staat? Eindelijk zijn we aangekomen. We lopen op de dichtstbijzijnde schoenenwinkel af. Mijn moeder en zusje lopen meteen naar de kinderafdeling en laten mij alleen achter bij het eerst zichtbare rek. Daar sta ik dan, volledig verlaten. Ik besluit maar wat rond te kijken. Kijkend naar de schoenen in het rek valt het me op dat het allemaal oude damesschoenen zijn. Hoe durven ze dit een schoenenwinkel te noemen? Ik loop af op een rek met schoenen die er nog enigszins toonbaar uitzien. Ik pas er een aantal. Precies wat ik dacht, ze zitten voor geen meter. Dan valt me wat op. In het midden van de schoenenwinkel hoor ik een vrouw tetteren. Ik stap wat dichterbij. "Deze schoen is toch echt groter dan de ander hoor" beweert de vrouw, terwijl ze twee maat 40 schoenen in de lucht steekt. De winkelmedewerkster kan zo te zien haar lach niet inhouden, dus antwoordt ze maar dat dit onmogelijk is. Stiekem moet ik ook lachen. Dat er zulke mensen bestaan maakt dit 'uitstapje' al iets dragelijker. Mijn moeder en zusje komen mijn richting op, waardoor ik weet dat het tijd is om te gaan. Eindelijk stappen mijn vermoeide benen weer de auto in. Dat was het dan, een avontuurtje schoenen kopen, zonder daadwerkelijk iets gekocht te hebben. Volgende keer beter, waarschijnlijk niet.
