“Ik haat het, ik doe het niet meer!” is het enige wat ik
denk als ik door de stromende regen fiets. Ik fiets hard, want het begint ook
nog te onweren. “Als er iemand is die geraakt zou worden door de onweer, ben ik
het. Zo’n sukkel ben ik wel.” denk ik.
Ik ben wel iemand die dood zou kunnen gaan, door in de onweer te fietsen. Wacht, waar denk ik over na? Ik stop met nadenken en fiets door. Als een verzopen kat loop ik door de lege gangen van de school. Aangekomen bij de kluisjes pleur ik mijn tas in een hoek, waarna ik mijn jas in mijn kluisje drop. Even kijken hoe laat het is. Ik vis mijn tas van de grond, om mijn mobiel uit mijn voorvakje te halen. Als ik mijn voorvakje opendoe staat er een laag vloeistof in. Shit, shit, shit. Zie je wel, als het de onweer niet is….. Ik vis mijn dobberende telefoon uit de vloeistof. Gatver, het is mijn appelsap. Mijn pakje is geëxplodeerd. Zou ie het nog doen? Ik haal eerst de batterij uit mijn telefoon, als ik mij de wijze woorden van mijn vader herinner. “Mocht je telefoon ooit in het water vallen, zet hem dan niet meteen aan nadat je hem uit het water hebt gehaald. Maak hem eerst droog en laat hem een tijdje drogen.” Oké, op naar de wc. Met mijn half volgelopen appelsap tas loop ik richting de wc’s. Ik gooi mijn tas leeg in de wc. Gatver, mijn tas stinkt. Ik droog mijn mobiel af. Thuisgekomen na school leg ik hem in een bak rijst. “Dat neemt water op” had mijn vader gezegd. De volgende dag haal ik hem eruit. Hij doet het nog, YES. Maar als ik op de camera druk, krijg ik zwart scherm. Ik probeer de telefoon opnieuw op te starten, niets. Opladen werkt ook niet meer. Natuurlijk, ik heb mijn telefoon gesloopt. Lekker dan. Geen whatsapp, afgesloten van de wereld. Met 0 saldo op mijn bankrekening gaat het ook al niets worden. Nu leef ik in een verlaten wereld. Wordt dit ooit nog beter?
Ik heb mijn telefoon(s) maar liefst twee maal gesloopt!
Heb jij je mobiele telefoon wel eens stuk gemaakt? En hoe kwam dat?
